Een andere wereld

Afgelopen woensdag zijn we vertrokken vanuit Tianjin, om een tweedaagse trip naar Xi’an te maken. Die dag heb ik ook afscheid genomen van mijn gastgezin. Kreeg nog allemaal cadeautjes en knuffels, echt heel lief. Aan de ene kant jammer om ze te verlaten, maar ik was er ook wel aan toe om weg te gaan en verder te reizen. In de middag zijn we met de trein naar Xi’an gegaan, de stad waar onder andere het terracotta leger te zien is. Jammer genoeg was het niet echt goed georganiseerd en zijn we nogal veel tijd verloren door onnozele discussies.. Dat is eigenlijk het probleem met het hele project. Alle activiteiten die we doen zijn niet goed geregeld en er worden weinig knopen doorgehakt. Ze zijn continue bezorgd over van alles en nog wat en zijn zo druk bezig met zorgen maken, dat ze bijna vergeten om ook een beetje plezier te hebben. Maar goed, terug naar Xi’an: we kunnen in ieder geval zeggen dat we het terracotta leger hebben gezien! Het was alleen zo ongelooflijk druk en de beelden stonden in een overdekte ruimte, die mij nogal deed denken aan een groot filiaal van de Intratuin. Ik zou het dus niet aanraden om erheen te gaan. De warriors zijn mooi, maar het is jammer dat het zo toeristisch is. Wat wel aan te raden is, is om de tempel op een berg te bezoeken (vraag me niet hoe deze berg heet). Er was bijna niemand en het was echt heel mooi om te zien. Vooral ook fijn om even op een plek te zijn waar rust is. Na een paar uurtjes vrije tijd zijn we weer in de trein gestapt. Nouja, ingestapt is eigenlijk wel te makkelijk gezegd haha. Het was een heel gedoe om er überhaupt te komen. We hebben eerst een uurtje of twee gewacht (met teveel mensen om ons heen) totdat de poortjes naar het perron opengingen, maar dat was nog niet eens het ergste. Daarna moesten we namelijk onze koffers drie trappen op en af dragen om bij de trein te komen, om vervolgens ook de hele zooi nog in de trein te hijsen. Een hele workout, maar gelukkig hebben we het overleefd en konden we daarna een beetje uitrusten in ons gammele treintje.

Begin van de middag (de volgende dag) zijn we aangekomen bij de
Zhangye Yuying High School in de Gansu provincie. De provincie is erg arm, veel droogte en er leven niet zoveel mensen hier. Bij aankomst met de bus zagen we de school en waren we blij verrast, want het zag er allemaal nog niet zo slecht uit. Onze kamers zijn heel simpel, er staan vier bedden in en that’s it. De schrik kwam alleen toen we op zoek gingen naar de toiletten.. deze zijn buiten, maar als dat het ergste was zouden we het nog wel overleven. De toiletten zijn hurktoiletten, een ontzettende stank, vliegen overal en het leukste: er zijn geen deuren. Dat betekent dus dat als je lekker even je behoefte zit te doen, je van het fantastische uitzicht kan genieten van de buurvrouw. Laat ik verder maar niet over de douches beginnen, die zijn ook niet echt om over naar huis te schrijven. De condities op deze school zijn nogal slecht dus. Hopen dat het les geven en het project verder wel leuk is, maar dat komt vast wel goed. De kinderen vinden het al fantastisch om een groep buitenlanders op hun school te hebben en kijken je vol bewondering aan. Ook de mensen op straat vinden het helemaal leuk om ons te zien. Iedereen begint spontaan te lachen en te zwaaien en grijpen gelijk naar hun camera om een foto te maken. In de avond zijn we even naar het stadscentrum gegaan. Daar hebben we een beetje rondgewandeld en op het plein meegedanst met een groep jongeren. Echt heel leuk en het publiek werd steeds groter. Steeds meer camera’s werden uit de tassen getoverd, dus waarschijnlijk zijn we nu overal op het Chinese internet te vinden!

Vandaag had ik heel even een moment waarop ik twijfels had of ik hier wel wil en kan blijven, niet in China maar in Zhangye. De leefomstandigheden zijn hier zo slecht en vooral het eten is voor mij best wel een probleem. Het pittige eten kan ik sowieso niet eten, mijn lichaam reageert daar gewoon niet goed op, en voor de rest is er weinig anders. Gisteren hebben we even wat fruit en koekjes gehaald in de supermarkt, zodat we in ieder geval iets kunnen eten, maar echt genoeg is het eigenlijk niet. Ik ben al best wel wat afgevallen en het word soms zwart voor mijn ogen als ik opsta. Maar als ik zie hoe blij die kinderen zijn om ons te zien, dan maakt het me dat allemaal vergeten. Een groepje meisjes kwam giechelend om me heen staan en probeerden stiekem aan mijn haar te zitten. Al die kinderen vinden het zo leuk om ons te zien en blijven maar lachen en zwaaien. We zijn hier de komende twee weken op de school, dus we moeten maar gewoon een manier zien te vinden om hier te overleven. Gelukkig hebben we elkaar hier en kunnen we het heel goed met elkaar vinden. En we hebben iets om naar uit te kijken! Samen met vier andere meiden ga ik naar de Henan provincie, om daar een weekje rond te reizen. Er schijnen een hoop mooie dingen te zien daar, onder andere bergen en grote standbeelden. Even een weekje rust en gewoon lekker ons eigen plan trekken!

Eigenlijk is niks hier in China te vergelijken met Nederland of met een ander land in Europa. Het is zo lastig om te omschrijven hoe het hier is, pas als je het zelf ervaart snap je waarschijnlijk pas echt wat ik bedoel. Een cultuurshock is misschien een te groot woord (je schrikt mij sowieso niet zo gemakkelijk af), maar het is wel echt compleet anders hier. Voor mijn gevoel is China geen ander land, maar echt een totaal andere wereld.